|
|
قديس و سنگ قبر
در يكي از آن بعد از پاييزي كم دوام بودكه به نتيجه ي قطعي رسيد.
در اتاق را قفل كرد و روي تخت آهني رنگ ورفته و پايه بلندي دراز
كشيد.از معدود كساني كه او را مي شناختند، يكي خياط پف كرده و
زياده گوي خيابان دوازدهم بود.هميشه براي تمركز حواس چند دقيقه اي
را احتياج داشت:
"دختري بودبا پوست سفيد و چشماني ترس خورده.اين طور كه اتفاقي
از دوستش شنيدم ، هميشه آخرين نفري بود كه از مدرسه ي هنري
بيرون مي آمد."
با كلماتي آغشته به حسادتي نامعلوم، اين جمله را اضافه مي كرد:
"صبح هاي يكشنبه، بعد از مراسم كليسا ، سكه اي به ويلن زن
نابيناي انتهاي اين خيابان مي داد.بي وقفه."
آهنگ انتخاب شده ، از يك خواننده ي گمنام آمريكايي-ايرلندي بود،
با همراهي ناموزون گيتار الكترونيكي.
وقتي تمام بسته هاي قرص هاي بسيارقوي خواب آوررا تمام كرد ،
آهنگ عوض شده بود.با چشماني باز و اندامي منتظر، به انبوه
كتاب ها و مقالات روي ميز و بعد به صليب آبي رنگ روي ديوار
سفيد نگاه كرد.
حالا مي توانست نيشخند رضايت را روي لبان معلم امور مذهبي
-با آن عينك ذره بيني و تسبيحي دراز تر از حدود متعارف -تجسم كند:
" تو كافري.اين مقالات را دستان شيطان نوشته اند.تو و اين لاطايلات
شايسته ي سوزانده شدنيد."
دست نوشته ي يكي از شاگردان را ، بالاي جزوه درس معلم ، گوشه اي
از ذهنش را براي هميشه اشغال كرده بود:" شبيه خياط ها تا شاگرد
ساعي عيسي مسيح."
به گربه ي سفيد رنگ و كوچكش و كاغذي كه روي بوم نقاشي زيبا و
نيمه كاره چسبانده بود فكر مي كرد.كاغذي كه پيش خدمت هتل-با آن
كنجكاوي ازلي كه مي تواند بعد ها تا حدودي باعث عذاب وجدان
شود-آن را خوانده بود:
"روي سنگ قبر سفيدم ، هيچ كلمه اي را حك نكنيد.دستان مريم
مقدس اين كار را خواهد كرد."
نواي گيتار الكترونيكي، كه در تمام آهنگ ها شنيده مي شد ، تكراري
را به ذهنش مي آورد كه هميشه از آن گريزان بود.زيرنور بي رمق
لامپ اتاق ، به مهتاب-شيشه ي غبار گرفته-غذاي مانده ي گربه
نگاه كرد وآرام و مشتاق چشم برهم نهاد.
بدون شك ، آن هايي كه گذارشان به شهرداري واقع در خيابان
ملال آورهجدهم افتاده-با آجرهاي رنگ پريده ودرهاي كثيف-
از مباحثات بي نتيجه ، كارمندان كم رمق و دادوفريادها اطلاع
كافي دارند.
يك بار ، در بعد ازظهري تبدار و اضطراب انگيز ، به آنجا
رفتم.(براي ملاقات يك دوست يا تكميل پرونده اي قديمي؟نمي دانم)
در اتاق مركزي، گرداگردميزي دراز و مستطيل شكل ، بحث
بر سر سنگ قبر بود.
موافقان نامه- روشن فكرو شيك پوش -كه ظاهرا تعدادشان كم تر
بود ، بر ادله اي پافشاري مي كردند كه گذر زمان ، تاثيرشان
را كم رنگ ساخته بود.لااقل از ديدگاه مخالفان:افكار عمومي.
وجدان بشري.
بحث و جدل ها بالا مي گرفت و در مرز انفجار،رييس جلسه
با پاپيوني مشكي و عصاي قهوه اي از چوب آبنوس-دخالت -
مي كردو سروصداها مي خوابيد
از پيرمردي ، با لباس هاي مندرس و پرونده اي مندرس تر ،
شنيدم مدت زمان درازي است كه بحث ادامه دارد :
" من به حرفاي اونا كاري ندارم." دست هايش را باز كرد
وبدنش را كش داد.
"اما من خودم اون سنگ قبرو ديدم.گمونم چندتا از اراذل و
اوباش پارك نهم - بينشون از قاتلاي دختربچه ها هم ديده
ميشن -راديدم كه با ماژيك وذغال ، دور اون سنگ قبر
مي پلكيدند."
|
|
|
